บทคัดย่อ

                 วิทยานิพนธ์ เรื่อง “ผลการพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ  กรณีศึกษาการดูแลแบบประคับประคอง โรงพยาบาลท่ายาง จังหวัดเพชรบุรี” นี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง และวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์ คือ  ๑)เพื่อศึกษาหลักพุทธธรรมและชุดกิจกรรมตามแนววิถีพุทธที่เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายในพระพุทธศาสนาเถรวาท  ๒)เพื่อเสนอรูปแบบ (Model) การพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ  ๓)เพื่อศึกษาผลการพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ เพื่อให้ผู้ป่วยระยะสุดท้าย คลายทุกข์ ปล่อยวาง สว่าง ผ่องใส  ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง เป็นผู้ป่วยในโครงการดูแลแบบประคับประคอง (Palliative care) ของโรงพยาบาลท่ายาง  จังหวัดเพชรบุรี ที่รู้สึกตัวดี  สามารถปฏิบัติกิจกรรมตามแนววิถีพุทธได้ และสมัครใจเข้าร่วมการวิจัย จำนวน ๑๐ ราย เครื่องมือที่ใช้ในการทำวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม แบ่งเป็น ๔ ส่วน คือข้อมูลพื้นฐาน แบบประเมินความรู้สึกของจิตใจ  ความเข้าใจ(ปัญญา) การรับรู้ทางสังคมและสิ่งแวดล้อมของผู้ป่วยระยะสุดท้าย ด้วยข้อคำถามจำนวน ๑๒ ข้อ แบบประเมินความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ ด้วยข้อคำถามจำนวน ๑๕ ข้อ  และแบบสัมภาษณ์ผู้ป่วยระยะสุดท้าย เกี่ยวกับความผาสุกทางจิตวิญญาณ และชุดกิจกรรมเพื่อพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นจากการค้นคว้าตำรา เอกสาร และงานวิทยานิพนธ์ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาจิตผู้ป่วยระยะสุดท้าย สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ใช้สถิติพรรณนา โดยใช้ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เพื่ออธิบายข้อมูลทั่วไป ใช้สถิติอ้างอิง วิเคราะห์เปรียบเทียบผลการทดลองใช้ชุดกิจกรรมเพื่อพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ ทั้งก่อนและหลังการใช้ชุดกิจกรรม โดยสถิติ แบบ Paired test

                 ผลการวิจัยพบว่า

                      เมื่อเปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยก่อนและหลังการทดลองใช้ชุดกิจกรรมเพื่อพัฒนาจิตของผู้ป่วยระยะสุดท้ายตามแนววิถีพุทธ  มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ๐.๐๑    โดยหลังจาก ๗ วันแล้ว  ด้านความรู้สึกของจิตใจ พบว่า มีการพัฒนาสูงขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่คำนวณได้คือ ๐.๐๐    ด้านความเข้าใจ(ปัญญา)  พบว่า มีการพัฒนาสูงขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่คำนวณได้คือ ๐.๐๑  และความผาสุกทางจิตวิญญาณมีการพัฒนาสูงขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่คำนวณได้คือ ๐.๐๑  ส่วนการรับรู้ทางสังคมและสิ่งแวดล้อม พบว่า ไม่แตกต่างที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ

                 ในการสัมภาษณ์เกี่ยวกับความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้ป่วยระยะสุดท้าย และการสังเกตพฤติกรรมของผู้ป่วย ร่วมกับการสังเกตสีหน้า แววตาของผู้ป่วย พบว่า ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่กลัวความตาย การสวดมนต์ ทำให้ผู้ที่มีสีหน้าเศร้าหมอง เป็นทุกข์ กลับมีสีหน้าสว่าง ผ่องใส  ความเป็นห่วงบุตรหลาน และรู้สึกหงุดหงิดคลายลง  การภาวนาพุทโธ ทำให้มีความสงบ  อาการปวดบรรเทาลง  จิตใจมีสมาธิมากขึ้น  การพูดคุยถึงบุญกุศลที่เคยทำ และความปรารถนาจะทำบุญกุศลตลอดไป ทำให้มีความสุข  ความตั้งใจมากในการทำบุญ  ถวายสังฆทาน  มีจิตจดจ่ออยู่กับการสวดมนต์ และการแผ่เมตตา  นำมาซึ่งความสุขใจ การระลึกถึงพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ทำให้รู้สึกสุขกายสุขใจ แสดงถึงความเลื่อมใสในพระรัตนตรัยของผู้ป่วยระยะสุดท้าย  ในโครงการดูแลแบบประคับประคอง โรงพยาบาลท่ายาง  จังหวัดเพชรบุรี

ดาวน์โหลด